مدح و شهادت امام هادی علیه‌السلام
تا مـقـیــم سـرزمـین آشـنـایـی می شـوم فارغ ازحزن وغم و درد و جدایی می شوم وقت تسبیح ومناجات سحر با یاد دوست بیـقـرار و مست جـام ربّـنـایی می شوم التـمـاسم پـای تـا سر، مستـمـند حـاجتم چون دخیلِ دل پریـشانِ دعایی می شوم دل، مرا باخویشتن این سو و آن سو میبرد نیست دست من كه گاهی سامرایی می شوم چون كبوتر تا حریم عاشقی پر می زنم لحظه هایی كه به یكباره هوایی می شوم با نــوای انت مــولا و انـا مـسـكـیـنُــكَ در حـرم آمـاده از بهـر گـدایی می شوم تا كه میخوانم به روی لب دعای جامعه با نگـاه حضرت هـادی فـدایی می شوم كـوری چـشـم عـدو با نام زیـبای نـقـی عشق بازی می كنم من كبریایی می شوم دومین ابن الرضا و كار حیـدر می كند زین سبب با ذكر نامش مرتضایی می شوم این علی سـوم نسل حسین بن علی ست نام او را برده و كرب و بلایی می شوم اوكریم و سائلانش دست حاتم بـسته اند من به عشق او گدای بی نوایی می شوم در شـب تـاریك انـوار ولایـش مـاه من اوسـت، سـرِّ گـفـتــن ده بـار یـا الله من یك نگاهت قطره را از لطف دریا می كند ذرّه را خـورشیدِ عـالم تاب دنـیا می كند هركه با عصیان و زشتی و خطا بیگانه شد خویش را درجنت كوی تو پـیدا می كند در مـیـان زائــران بـارگـاه قــدسـی ات حضرت روح الامین هم خویش را جا می كند هر كه شد خلوت نشین كوی سُـرَّ مَن رَآ با دم قـدسـی تـو كــار مسیـحـا می كـند هركه میبیند مزار خاكی ات را یك نظر بی گمان یاد بقـیع و قـبـر زهـرا می كند سامـرایت تا قـیـامت قـبله گاه عـرشیان سجده برخاك حریمت عرش اعلا می كند یوسف از حُسن خدایی تو مست و بیقرار دائـماً بر روی لب نـام تو نجـوا می كند روزموعود فرج، مهدی به روی گنبدت پرچم فتح و ظفر را نصب و برپا می كند هر فراز جامعه كه از لسان پاك توست در دل اهل ولایت شور و غوغا می كند هرگرفتار غمی از دل هزاران عقده را لحـظه ای با بــردن نام شـما وا می كـند شیعه مـدیـون عنایات امام هـادی است تا قیامت آبرومند از كـلام هـادی است ای كبوتر از چه رو زخمی و بی بال و پری از شرار زهر قـاتـل گـوئیا شعـله وری نیست امیدی دگر انگار وقت رفتن است از تومانده پیكری تب دار و چشمان تری در نگـاه پر ز نورت غم نمایانگر شده دیده ات سوی در است این لحظه های آخری میزنی بر روی خاك حجرۀ غم دست و پا زیر لب انگــار داری نام زهرا میبری یاد یـاس قـد كـمـان مـرتضی افـتاده ای روضه میخوانی به یاد ضرب دیوار و دری یاد آن خانه كه روزی عـده ای آتش زدند غرق درخون روی خاك افتاد آن جا مادری لیك با لب های خشكت با نوای العطش مثـل بـابـای غـریبـت یاد جـد بی سـری یاد آن لحظه كه در گودال دشت كربلا پاره پاره بر زمین افتاد خـونین پیكـری بیقـرار شیرخـواره دل پـریشان ربـاب یــاد جـســم اربـاً اربــای عـلـی اكـبری خیمه ها میسوزد و اهل حرم در اضطراب وای من درعلقمه افتاده است آب آوری زینب و نامحرم ظلم و جفای بی حساب بسته شد دستان ناموس پیمبر بـا طناب |